Byłam uzależniona od słodyczy. Jak sobie z tym poradziłam?

Dziś mija mój 70 dzień bez sklepowych słodyczy. Jeszcze pierwszego dnia tego wyzwania, kiedy wiedziałam, że nie będę mogła pozwolić sobie na ukochaną czekoladę czy batoniki aż do grudnia, byłam przekonana, że nie dam rady. Że nie wytrzymam bez słodyczy nawet miesiąca, całych 30 dni, a jak tu już w ogóle wytrwać do połowy grudnia?! Z góry zakładałam rychłą porażkę, wizja tak długiego czasu bez słodyczy była dla mnie wręcz abstrakcyjna. Teraz, kiedy mija mój 70 dzień bez sklepowych słodyczy, co będę nieustannie podkreślać, widzę, że po prostu byłam uzależniona, a najprawdopodobniej dalej jestem, bo czym tak naprawdę jest te 70 dni? 

Źródło: zdjęcie własne

Pozwolę sobie jednak na opowiedzenie Wam mojej historii od początku, dzieląc ją na tygodniowe etapy. Żałuję, że nie opisywałam moich wrażeń dokładnie i na bieżąco, z dnia na dzień, gdyż na pewno dałoby to zarówno mi jak i Wam zdecydowanie dokładniejszy obraz tego, co działo się nie tylko z moim ciałem, ale też psychiką, gdyż przekonałam się, że to ona stanowi w tym wszystkim główny problem. Postanowiłam więc stworzyć ten post już teraz, póki jeszcze moja pamięć jest całkiem świeża, a ja mogę wyciągnąć pierwsze wnioski, mimo że jeszcze długa droga przede mną.

TYDZIEŃ PIERWSZY

Wiedziałam, że tak będzie. Wiedziałam, że pierwsze dni bez słodyczy nie będą wcale takie straszne i prawdziwe schody zaczną się dopiero później, wraz z upływającym czasem. Nie myliłam się. Pierwszy tydzień przeżyłam bezproblemowo, mimo że myśl o zjedzeniu czegoś słodkiego towarzyszyła mi wtedy codziennie, parokrotnie w ciągu dnia, wiedziałam jednak, że nie mogę sobie na to pozwolić i nie pozwalałam, ciągle świadoma tego, jak długo ma trwać wyzwanie. Byłam przekonana, że złamię się później, więc póki moja silna wola nie była zamęczona tęsknotą za słodyczami, starałam się. Bardzo szybko też zobaczyłam wizualne efekty. Często pod koniec dnia borykałam się z bardzo wzdętym brzuchem, również niedługo po zjedzeniu samych słodyczy stawał się on okrąglutki niczym balonik - stopniowo, z dnia na dzień, problem ten zaczął zanikać. 

TYDZIEŃ DRUGI

W drugi tydzień weszłam z całkiem niezłym nastawieniem, a w mojej głowie coraz częściej pojawiała się myśl, że może jednak się uda. Co prawda wciąż codziennie pojawiała się ochota na coś słodkiego, jednak już bardziej sporadycznie, jeśli chodzi o ilość podobnych zachcianek w ciągu całego dnia. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, że małymi kroczkami zbliżał się do mnie wielki kryzys, który ostatecznie dopadł mnie na przełomie drugiego i trzeciego tygodnia, niemalże równocześnie z mającym nastąpić okresem. Drogie kobitki, chyba nie muszę Wam tłumaczyć, że wtedy bywa szczególnie ciężko? Kryzys pozwolę sobie opisać w części dotyczącej tygodnia trzeciego.

TYDZIEŃ TRZECI

Nie poznawałam samej siebie. Irytowało mnie dosłownie wszystko, nawet drobnostka potrafiła mnie rozzłościć i doprowadzić na skraj wytrzymałości. Byłam niesamowicie rozdrażniona i płaczliwa, a przy tym też przybita i zniechęcona. Stres bez wątpienia dołożył tutaj swoje trzy grosze, a nawet więcej, a ja koniecznie chciałam zajeść ten stres górą czekolady. Myślałam o niej nieustannie. Byłam przekonana, że tylko czekolada mi pomoże. Że jest lekiem na całe zło, że jak ją zjem, to od razu zrobi mi się lepiej, jak ręką odjął. W tym momencie chciałabym zaznaczyć, że to nie wina stricte okresu – nigdy nie przeżywała go w ten sposób, nie wiem, co to PMS, a te dni różnią się dla mnie od innych tylko tym, że, mówiąc dosłownie, coś ze mnie leci. Zauważyłam, że zwykle przed okresem więcej jem, niekoniecznie samych słodyczy, ale ogólnie wszystkiego i nigdy, przenigdy nie towarzyszyły mi takie wahania nastroju. Ależ byłam wtedy nieznośna dla otoczenia! Wtedy, gdy czułam się tak paskudnie i było mi tak źle, a przy tym marzyłam o czekoladzie jak o rycerzu na białym koniu, który wybawi mnie z opresji, dotarło do mnie po raz pierwszy, że coś tutaj jest ewidentnie nie tak.

TYDZIEŃ CZWARTY

Przetrwałam ten kryzys, nie złamałam się, choć było naprawdę blisko. Doszłam do swoistej ściany i pewnie w każdym innym przypadku sięgnęłabym po czekoladę, jednak powstrzymałam się i tą ścianę przebiłam, by móc zobaczyć, że tuż za nią jest całkiem przyjemnie. Kiedy już uświadomiłam sobie, że wszystko to siedzi w mojej głowie, że słodycze stały się dla mnie swego rodzaju nagrodą czy też ratunkiem od stresu, było mi zdecydowanie łatwiej. Widziałam już, że to nie ciało, ale umysł płata mi figle. Jak zatem taka inteligentna i mądra (a przy tym niesamowicie skromna) dziewczyna jak ja miałaby sobie z tym nie poradzić?

TYDZIEŃ PIĄTY

Będąc już świadomą tego, jak działał mój mechanizm napędowy popychający mnie w kierunku słodyczy, byłam w stanie z nim sobie poradzić. Przede wszystkim myślałam o słodyczach coraz rzadziej, po raz pierwszy zaczynałam łapać się na tym, że moje myśli nie powędrowały w ich kierunku ani razu w ciągu dnia. Kiedy ochota na słodkie mimo wszystko jeszcze przychodziła, sięgałam po owoc, słodziłam herbatę miodem lub w ostateczności sięgałam po jogurt owocowy. Nim zaczniecie na mnie krzyczeć, że w nim jest również dużo cukru – tak, wiem, i o tym, co z tym zrobię, napiszę w małym podsumowaniu tego posta.

TYDZIEŃ VI, VII, VIII, IX, X

Te tygodnie zdecydowałam się przedstawić razem, gdyż są one do siebie bardzo podobne. Wraz z upływem czasu moja ochota na słodycze była coraz mniejsza, a już na pewno nie myślałam o nich obsesyjnie w ciągu całego dnia, jak to miałam w zwyczaju. Potrafiłam wręcz zapomnieć na kilka dni o istnieniu czegoś takiego jak słodycze, o co kiedyś w życiu bym siebie nie podejrzewała, przecież nie da się żyć bez czekolady, prawda? Proszę, a jednak udowodniłam sobie samej, że się da.

Źródło: zdjęcie własne

PODSUMOWANIE

Aktualnie czuję się w pewien sposób wolna. Po pierwsze, mam zdecydowanie mniejsze problemy z układem trawiennym – cierpię na refluks i odkąd rozstałam się ze słodyczami, dokucza mi on o wiele rzadziej. Zapomniałam też praktycznie o wzdętym brzuchu, chyba że zjem inną potrawę, która zadziała na mnie w ten sposób, teraz jednak na bieżąco mogę obserwować, co powoduje takie, a nie inne reakcje mojego organizmu, zamiast chodzić z wzdętym brzuchem nieustannie i głupio zastanawiać się, czym jest to spowodowane. Po drugie, obniżenie nastroju nie jest teraz dla mnie równoznaczne z sięgnięciem po coś słodkiego na jego poprawę, czy nagradzanie się w ten sposób za dobrze wykonane zadanie. To odeszło w niepamięć. Teraz śmiało mogę powiedzieć, że jestem z siebie dumna. Udowodniłam sobie, że jeśli tylko chcę, to potrafię i że tak naprawdę nie ma rzeczy niemożliwych. Owszem, dla niektórych zrezygnowanie ze słodyczy może wydawać się błahostką, ale dla mnie... To było naprawdę coś, czego niegdyś nie potrafiłam sobie wyobrazić.

Co teraz? Moje wyzwanie powinno trwać do 18 grudnia, ale z własnej woli dołączyłam do organizowanego na Facebook'u wydarzenia, które zakłada niejedzenie słodyczy aż do Świąt i wiem, że bez najmniejszego problemu dam radę. Co jednak zrobię, kiedy ten termin minie? Przede wszystkim mam nadzieję, że nie rzucę się na słodycze jak szalona ;) Powiem tak, wszystko jest dla ludzi i nie chciałabym do końca rezygnować z tej przyjemności, jaką jest smak kostki czekolady rozpływającej się w ustach. Chciałabym jednak robić to w pełni świadomie i nad tym panować, byłoby mi bardzo przykro, gdybym znowu popadła w ten nałóg. W związku z tym jeszcze nie wiem, co zrobię, jeśli będziecie mieli taką ochotę, dam Wam później na ten temat znać. Póki co rozważam zaprzestanie słodzenia herbaty oraz uważniejsze czytanie etykiet produktów, które zawierają dużo cukru pod różną postacią, gdyż jak Wam pisałam, skupiałam się na gotowych, typowych sklepowych słodyczach, a skoro teraz tak dobrze sobie z nimi radzę, to czas zabrać się za niuanse. Kto wie? Może skoro tak dobrze mi idzie, to już w ogóle nie wrócę do jedzenia kupnych słodyczy?

Źródło: zdjęcie własne

W tym miejscu chciałam dać Wam jeszcze kilka rad odnośnie tego, jak poradzić sobie ze zbyt wielką miłością ze słodyczy, ale widzę, że post ten robi się coraz dłuższy i dłuższy. Stąd gdybyście chcieli usłyszeć co nieco o tym, jak ułatwić sobie tę drogę przez mękę, dajcie znać w komentarzach, a stworzę osobny i krótszy post z konkretnymi radami i wskazówkami, które osobiście i na sobie przetestowałam.

Chętnie dowiem się, czy Wy też tak bardzo lubicie słodycze? Czy potraficie przyznać, że jesteście od nich uzależnieni, bo to, że cukier uzależnia, jest faktem?  Czy może nigdy nie mieliście ze słodyczami najmniejszego problemu i jedliście je zawsze w rozsądnych ilościach? Ba, a może nawet słodyczy nie lubicie?! Koniecznie dajcie znać w komentarzach :)