#2 Gotuję z... Niemodelka

Bloga Niemodelki śledzę już od dłuższego czasu i coraz częściej znajduję na nim przepisy, które koniecznie chciałabym wypróbować, jednak jak do tej pory to placki z cukinii najbardziej przyciągnęły moją uwagę, gdyż tego typu potrawa chodziła za mną już jakiś czas. Uznałam więc, czemu nie? Najwyżej sobie nie pojem, jeśli mi nie wyjdzie. Po przepis oczywiście odsyłam Was do Niemodelki, podczas gdy ja skupię się na moich wrażeniach z gotowania, w końcu dla mnie to wciąż czarna magia.

JASPIS W KUCHNI, CZYLI MOJE PERYPETIE PODCZAS GOTOWANIA

Starta cukinia czekająca na odsączenie

Kiedy decydowałam się akurat na ten przepis, uznałam, że jest on w sam raz na moje marne możliwości, gdyż nie było w nim nic skomplikowanego. Dzień wcześniej wybrałam się na zakupy, aby zaopatrzyć się w odpowiednie produkty, by nazajutrz zabrać się za robienie placków z cukinii i marchewki, które miały stać się moim posiłkiem potreningowym. Tutaj uwaga dla wszystkich trenujących – nie wiem, czy to jest dobra opcja na posiłek po treningu i nie o walory smakowe tutaj chodzi. Po prostu kiedy najpierw za pomocą tarki musiałam się rozprawić z cukinią, co jeszcze nie było takie złe, a później z twardą marchewka na drobnych oczkach, myślałam, że ręka mi odpadnie, a poruszanie nią góra-dół było coraz trudniejsze. Wy może macie więcej siły, ale ja mam wątłe i słabe rączki, nad którymi dopiero pracuję, więc naprawdę odczułam zmęczenie podczas ścierania warzyw na tarce. Proszę tylko sobie nie myśleć, że jestem jakimś słabiakiem! Bicek rośnie, co mogliście zobaczyć w poprzednim poście. 

Po tych, wydawałoby się, wiekach spędzonych nad tarką najgorszą część roboty mamy za sobą. Cukinię należy tylko jeszcze odsączyć z nadmiaru wody i tutaj bardzo się zdziwiłam, ile to warzywo jej w sobie ma. Ściskałam ją dobrych kilka minut, a spomiędzy palców wciąż leciała taka sama ilość wody, dodatkowo do zlewu uciekło mi także trochę samej cukinii, jednak nie w takiej ilości, by zabrakło mi jej na placki, choć początkowo nieco się martwiłam, że tak może się stać – taka jestem zdolna. Na szczęście straty cukinii nie były tak wielkie, jak początkowo mi się wydawało i zajęłam się dodaniem do miski pozostałych składników oraz ich dokładnym wymieszaniem, by później móc zacząć smażyć placki. Byłam pewna, że pewnie je przypalę, albo rozwalą mi się na patelni. Nic z tych rzeczy! Co prawda są one delikatne, ale skoro ja podczas przewracania na drugą stronę nie zrobiłam im krzywdy, to Wy też dacie radę. Warto zaznaczyć, że wraz z rozpoczęciem smażenia po kuchni rozszedł się bardzo smakowity zapach, tak bardzo smakowity, że nie mogłam się doczekać, kiedy usmażę wszystkie placki. Ich wygląd także był bardzo zachęcający, te rumiane cudeńka aż prosiły się o zjedzenie.

Kiedy placki były gotowe, wreszcie mogłam zabrać się za jedzenie. Nie pamiętam, ile dokładnie wyszło mi porcji, bo ze dwa placki zniknęły z talerza nim jeszcze zaczęłam robić zdjęcia, co jest doskonałym dowodem na to, co zaraz napiszę. Szczerze powiedziawszy, nie wiedziałam, jakiego smaku mam się spodziewać, choć zapach był obłędny. Niemniej jednak wraz z pierwszym kęsem przepadłam. Tekstura placków jest bardzo delikatna i przyjemna, a dodatek czosnku niesamowicie podkręcał ich smak, który okazał się bardzo interesujący. Tak właściwie nie można było nawet wyczuć, że któryś ze składników wyraźnie dominuje, wszystko wspaniale się ze sobą łączyło i tworzyło zgrabną całość. Jestem absolutnie zachwycona i na pewno wrócę do tego dania, nawet teraz, kiedy patrzę na dodane zdjęcia, czuję, że na samo wspomnienie leci mi ślinka.

Jeśli nigdy nie robiliście takich placków, spróbujcie koniecznie. Ja za to idę rozglądać się za kolejnym przepisem, bo całe to gotowanie zaczyna mi się coraz bardziej podobać :)