Bałagan na biurku i nie tylko

Przyznam szczerze, że nie miałam i nie mam konkretnego pomysłu na żaden ciekawy post. Dobrze, może jednak coś świta mi w głowie, ale są to tylu luźne pomysły, które wymagają zastanowienia się i dopracowania. Problem w tym, że już od dłuższego czasu na blogu nie pojawiło się nic nowego, a nie chcę, by wyglądał on na zaniedbany i opuszczony. 

Planuję w najbliższym czasie pochwalić się Wam moimi wymiarami, ponieważ wydaje mi się, że takie wystawienie ich pod ocenę publiki pomoże mi bardziej się zmotywować niż skrupulatne zapisywanie ich w kalendarzu i smętne obserwowanie, jak nic pod tym względem się nie zmienia. Niemniej, nie w tym rzecz i nie o tym ma być dzisiejszy, nieco refleksyjny post. Czas zatem przejść do meritum. 

Zastanawiając się, dlaczego nie potrafię zabrać się za nic konkretnego (wliczając w to także napisanie sensownego posta), rozejrzałam się po moim pokoju i cmoknęłam z niezadowoleniem. Moim oczom ukazało się zagracone biurko, na którym można znaleźć balsam, paczuszkę kawy, z której planuję zrobić płukankę, stos notatek, kilka książek, wciśnięty między nie indeks i nożyczki do obcinania kocich pazurów. Uroczo, prawda? Reszta pokoju wcale nie ma się lepiej. Dywan upstrzony jest reklamówkami o przeróżnej zawartości, torebkami, a także puchatymi skarpetkami wieczorami grzejącymi mi stopy. W kącie obok siebie stoją mata do ćwiczeń i parasol. Łóżko i krzesło to odpowiednio moja szafa numer dwa oraz szafa numer trzy.
 

Nagle przyszło mi na myśl, że bałagan w mojej głowie może być spowodowany tym panującym wokół chaosem, teoretycznie zupełnie niepozornym, praktycznie zaś niezauważalnie przytłaczającym. W końcu kiedy wpadam na kolejny pomysł, zawsze odkładam jego realizację na później, bo przecież mam do zrobienia jeszcze to, to i to, czyli chociażby posprzątanie pokoju i realizację innych, odsuniętych w czasie rzeczy. Wszystko to nakłada się na siebie, nawarstwia i znajduje idealne odzwierciedlenia w bałaganie, który mam wokół siebie. 

Podobno połowa sukcesu to zdanie sobie sprawy z problemu. Teraz należałoby z tym problemem powalczyć, czyli posprzątać, gdyż odnoszę nieodparte wrażenie, że ten namacalny, fizyczny bałagan w bardzo dużym stopniu przekłada się na wspomniany bałagan w mojej głowie, wręcz go potęguje. Zresztą, wydaje mi się, że działa to w obydwie strony i tym sposobem wpadłam w błędne koło, z którego należałoby się wreszcie wyrwać. Mianowicie, uporządkować drobne sprawy wokół siebie, by móc zabrać się za coś większego. Teraz już wiecie, jak spędzę większą część weekendu. Szmatki w dłoń!

Mam nadzieję, że kiedy zapanuję nad tym rozgardiaszem, będę w stanie zaserwować Wam garść o wiele ciekawszych postów, którym zdecydowanie bliżej będzie do tematyki fit. 

A co Wy o tym sądzicie? Czy również uważacie, że przestrzeń wokół nas ma choćby minimalny wpływ na nasz stan? I odwrotnie, czy bałagan w pokoju może być dokładnym odzwierciedleniem tego, co dzieje się w naszej głowie? Jestem ciekawa Waszych opinii, a tymczasem lecę uporać się z moim małym, prywatnym chaosem.