Spaghetti z tuńczykiem

Planowałam dodać nowy post szybciej, jednak jakoś było mi nie po drodze z tematami, które chciałabym w najbliższym czasie poruszyć. Potrzebuję dłuższej chwili, by móc należycie się nad nimi skupić, a ostatnio z powodu przygotowań do rozpoczęcia pisania projektu inżynierskiego spędzam dużo czasu przed komputerem i w związku z tym odpoczywam od niego, kiedy tylko mogę. Byłam też przekonana, że uda mi się wreszcie rozpocząć serię "Gotuję z...", o której wspominałam Wam w TYM poście, lecz tutaj także moja niewyrobiona jeszcze organizacja mocno zweryfikowała moje plany. W każdym bądź razie, wybrałam już przepis, który zamierzam przetestować jako pierwszy, więc nie pozostaje mi nic innego, jak wybrać się na zakupy, a później zaszyć się w kuchni. O tym jednak więcej w zbliżającym się wielkimi krokami poście. 

Muszę nauczyć się robić ładniejsze zdjęcia. Zdecydowanie.

Dziś chciałabym się podzielić z Wami przepisem na tytułowe spaghetti z tuńczykiem, o który część z Was pytała przy okazji pierwszej na tym blogu fotorelacji. Przepis oczywiście nie jest mojego autorstwa – dopiero uczę się gotować i nie mam odwagi eksperymentować, gdyż dania prawdopodobnie okazałyby się niejadalne. Stąd pomysł na to danie zaczerpnęłam z TEJ strony, odpowiednio modyfikując ilość składników tak, by odpowiadała porcji dla jednej osoby. Czas przejść do konkretów!

Składniki:

→ makaron do spaghetti
→ pół puszki tuńczyka w sosie pomidorowym
→ dwa pomidory średniej wielkości – to one decydują o ilości sosu, więc w zależności od tego, jaką  jego ilość lubicie mieć na talerzu, możecie modyfikować ich liczbę
→ mała cebula
→ ząbek czosnku
→ olej rzepakowy lub inny tłuszcz do smażenia
→ sól, pieprz, bazylia, oregano, ostra papryka

Wykonanie: 

1. Nim zabierzecie się za pozostałe czynności, radzę Wam postawić na gaz garnek z wodą, który oczywiście później posłuży do ugotowania makaronu. Czekając, aż woda się zagotuje, mam akurat wystarczająco czasu, by odpowiednio przygotować wszystkie potrzebne składniki. 

2. Cebulę obieramy i drobno siekamy, pomidory z kolei obieramy ze skórki. By nie było to kłopotliwe, wcześniej układam pomidory na sitku i obficie polewam je gorącą wodą prosto z czajnika elektrycznego, następnie szybko chłodzę zimną bieżącą wodą. Na tak przygotowanych pomidorach wykonuję nacięcie w kształcie litery "x" – skórka odchodzi z łatwością i w mgnieniu oka. Pozbawione skórki pomidory kroimy w kostkę.

3. Na patelni rozgrzewamy olej rzepakowy lub inny tłuszcz, na którym chcecie smażyć. Wrzucamy cebulę i po jej zeszkleniu dodajemy pomidory. Zwykle w tym samym momencie udaje mi się wrzucić makaron do gotującej się, lekko osolonej wody.

4. Podczas gdy makaron się gotuje, doprawiamy sos. Przyprawy wymienione wśród składników sypię na oko, w takiej ilości, w jakiej mi odpowiadają. To także moment na dodanie czosnku, który ja ścieram na tarce o drobnych oczkach, Wy oczywiście możecie skorzystać z praski – moja się zepsuła. Uczciwie ostrzegam, że przy jednym ząbku sos wychodzi bardzo czosnkowy, co mi osobiście nie przeszkadza, jednak jeśli macie inne preferencje, koniecznie zmniejszcie jego ilość. 

5. Sos pozostawiamy na patelni na wolnym ogniu przez czas, jaki potrzebny jest do ugotowania makaronu, czyli zwykle taki, który producent podaje na opakowaniu. Ja, żeby było zabawniej, wyławiam pojedyncze nitki z garnka i po prostu ich próbuję, sprawdzając, czy stopień ich ugotowania mi odpowiada. Kiedy makaron jest gotowy, odcedzamy go na sitku.

6. Podczas gdy makaron spokojnie odcieka z wody, do sosu dodajemy tuńczyka. Można wcześniej odsączyć go z zalewy, ja tego nie robię, nakładając tuńczyka prosto z puszki, może jedynie staram się przy tym nie nabrać zbyt dużo sosu pomidorowego, gdyż jest on "przesiąknięty" smakiem tuńczyka, przez co później sos do spaghetti byłby zbyt "rybny". 

7. Sos mieszamy przez krótką chwilę po czym na patelnię dodajemy makaron i mieszamy, tak by całość zgrabnie się ze sobą połączyła. Gotowe danie przekładamy na głęboki talerz i gotowe!

Może po wymieszaniu danie nie wygląda zbyt apetycznie, ale smakuje o wiele lepiej. I jak możecie zauważyć, samo wykonanie opisałam bardzo szczegółowo, na wszelki wypadek, gdyby z tego przepisu chciały skorzystać takie osoby jak ja, które z kuchnią mają niewiele wspólnego i dopiero się uczą – ja także wolałabym, żeby ktoś poprowadził mnie za rączkę, ale nie ma tak dobrze! W każdym bądź razie jestem z siebie dumna, gdyż to pierwsza nowość, na jaką się zdecydowałam i której się nauczyłam. Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. 

SMACZNEGO!