Nie chcę być FIT – grubaskiem

Na początku chciałabym Was przeprosić za moją zdecydowanie mniejszą aktywność, zarówno w dodawaniu postów, jak i w odwiedzaniu i komentowaniu Waszych blogów. Miałam małe urwanie głowy na uczelni, właściwie to mam nadal i nie marzę o niczym innym, jak tylko o tym, by wreszcie przestało wisieć nade mną to natarczywe uczucie, że wciąż i wciąż mam coś jeszcze do zrobienia. Właściwie po spełnieniu obowiązków i wykonaniu wszelkich zadań zaraz dochodzą nowe, czy to w postaci zrobienia sprawozdania lub prezentacji, czy nauczenia się na laboratoria, na których zawsze jest mini-kolokwium. Ciągle, gdzieś z tyłu głowy, towarzyszy mi myśl, że muszę zrobić jeszcze to, to i to (nawet jeśli plany te wybiegają dwa tygodnie w przód), przez co kompletnie nie potrafię odetchnąć ani się zrelaksować, mam też wrażenie, że w ogóle nie mam wolnego czasu, bo ciągle jest to COŚ, czym trzeba się zająć. I to nie tak, że odkładam wszystko na ostatnią chwilę, wręcz przeciwnie. A mimo to nie potrafię wykopać się spod tej sterty obowiązków uczelnianych, która nagle mnie przytłoczyła. Mogę mieć tylko nadzieję, że niedługo sytuacja się uspokoi i jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nagle nie będę miała niczego na głowie, dzięki czemu będę mogła zająć się słodkim nicnierobieniem.

Stąd wybaczcie mi proszę, że dzisiejszy post będzie o wszystkim i o niczym, ale nie chciałam dłużej zwlekać z dodaniem czegoś nowego, żebyście nie pomyśleli sobie, że zrezygnowałam z bloga. Poza tym muszę też się wygadać i uporządkować myśli, a nic innego nie pomaga mi w tym tak bardzo jak pisanie, nawet jeśli jest to całkiem bezsensowna paplanina, tak jak w tej chwili. Wypadałoby jednak wreszcie nawiązać do tytułu tego posta, prawda?

Jako małą zachętę dla mnie samej, aby wreszcie wziąć się za siebie, wrzucam Wam zdjęcie, kiedy mój brzuch jako tako zaczynał się prezentować dzięki samemu tylko ograniczeniu słodyczy. Rany, nie mogłam się wtedy na niego napatrzeć! Jednocześnie troszeczkę się stresuję, bo w końcu możecie zobaczyć mnie w mniejszej lub większej okazałości (i w jakże wyjściowym domowym dresie), ale zamierzam opublikować zdjęcia, na których znacznie więcej widać (w końcu gdzieś muszę uwiecznić moją przyszłą metamorfozę, prawda?), więc to zdjęcie tak na dobry początek, o. Tak właściwie dużo robi tutaj gra światła i cieni, ale lubię patrzeć na to zdjęcie (bo pokazuje mi, że jak chcę, to mogę), więc i wy patrzcie. 

Określenie FIT-grubasek zostało wymyślone prawdopodobnie przez mojego chłopaka. Kiedy za bardzo pofolguję sobie ze słodyczami, narzekam, że jestem grubaskiem. A że teoretycznie i praktycznie staram się regularnie ćwiczyć, zdrowo odżywiać i dbać o siebie, to dorobienie do grubaska przedrostka FIT wręcz pchało się na język i klawiaturę. To określenie jak najbardziej humorystyczne i groteskowe, nie płaczę z jego powodu w poduszkę i nie wpadam w depresję, wręcz przeciwnie, sama siebie nazywam FIT-grubaskiem, bo jakby się nad tym lepiej zastanowić, to w pewnym stopniu oddaje to tryb życia, jaki obecnie prowadzę. Oczywiście, jakby nie patrzeć, do jakiegokolwiek grubaska mi daleko, ale... Tak naprawdę nie potrafię osiągnąć założonych sobie celów. Nie potrafię tak porządnie się zawziąć i popracować nad moją sylwetką, nawet jeśli wiem, że za miesiąc zobaczyłabym pierwsze efekty. Zamiast tego sięgam po kilka kostek czekolady i pałaszując koleją z nich ubolewam nad tym, że też mam brzuch jak balonik, a na udach rozrastający się cellulit (swoją drogą, czy cellulit może być zauważalny bardziej niż dotychczas z powodu "wypychających" go mięśni? Cholera, on wędruje coraz dalej i coraz szybciej, tak nie może być!!!) O ironio! To dlatego jestem FIT-grubaskiem. FIT-grubaskiem który dwa razy w tygodniu wylewa siódme poty na CrossFicie, opowiada o tym, czego to nie zrobi, jak nie będzie ćwiczył i jak dobrze nie jadł, by za chwilę zapchać się czekoladą, poprawić drożdżówką i zalec na łóżku przez całe popołudnie (ostatnio w towarzystwie notatek, ale to żadne usprawiedliwienie). 

Nie chcę być FIT-grubaskiem. Chcę być młodą, zadbaną kobietką, za którą faceci będą się oglądać na ulicy, a inne dziewczyny będą jej zazdrościć. Tak, zazdrościć! Pewnie, że chcę też te wszystkie dobre rzeczy robić dla siebie, ale powiedzcie sami, nie macie tak, że chcecie być podziwiani? Że chcecie, by ktoś docenił Waszą pracę nad sobą, nawet jeśli miałoby się to przemawiać w tej jakże prymitywnej zazdrości? Może to podejście egoistyczne, nie, ono na pewno jest egoistyczne, ale kurczę, nie będę oszukiwać, że nie lubię, kiedy ktoś prawi mi komplementy lub kiedy widzę, że po prostu się podobam. Dlaczego mam odmawiać sobie tak miłego połechtania ego, skoro na co dzień się w tym nie zatracam i tym nie żyję, nie jest to mój nadrzędny priorytet? Przecież raz na jakiś czas można dać się ponieść tej fali, prawda? Można chcieć stać się inspiracją dla innych, można chcieć, by inni nam zazdrościli i nas podziwiali. Niestety, tak już skonstruowany został człowiek - nie ma na tym świecie takiego, który urodził się bez wad i jeśli moją wadą jest ta szczypta próżności, to nie zamierzam się tego wstydzić. 

Nie chcę być FIT-grubaskiem. Chcę poczuć tą satysfakcję związaną z tym, że wreszcie udało mi się popracować nad sobą tak, jak od dawna to sobie planuję. Brak mi silnej woli, bardzo mi jej brak, brak mi też motywacji, bo tak naprawdę lubię swoje ciało. Niemniej jest parę rzeczy, które chciałabym w nim zmienić i dlatego wreszcie chciałabym przestać tylko i wyłącznie tyle mówić, a wreszcie zacząć coś robić. Zawziąć się, nie odpuszczać, nie mówić sobie "po co tak się męczysz, przecież nie wyglądasz najgorzej" tylko wytrwale nad sobą pracować, sprawdzić swój charakter właśnie na tej sportowej płaszczyźnie, by wiedzieć, że nie zawiedzie on także w innych dziedzinach życia. Wszystko zależy tylko i wyłącznie ode mnie. To, czy będę siedzieć z czekoladą w dłoni i wyrzucać sobie, że po raz kolejny się nie udało, czy spojrzę z satysfakcją w lustro i zauważę pierwsze efekty. To tylko i wyłącznie mój interes. Moja decyzja. Mój wybór. Szkoda tylko, że to my sami jesteśmy sobie największymi wrogami, że nieustannie musimy toczyć ze sobą walkę, by coś osiągnąć, nie tylko zrobić jeszcze jedno powtórzenie, ale zdecydować się wyjść z cienia i wreszcie zrobić coś ze swoim życiem. 

Nie chcę być FIT-grubaskiem. Nie chcę biernie przyglądać się temu, co się wokół mnie dzieje. Nie chcę żałować moich własnych wyborów. Chcę za to wziąć sprawy w swoje ręce i zacząć działać, by za jakiś czas móc się ze sobą rozliczyć i być z siebie zadowoloną. 

Uf. Tyle myśli kłębiło się w mojej głowie od dłuższego czasu. Musiałam to z siebie wyrzucić, w pewien sposób uporządkować, znaleźć dla nich ujście. Mam zatem nadzieję, że przymkniecie oko na długość tego posta i darujecie mi ten osobisty wydźwięk, który chyba jedynie pozornie ma coś wspólnego z tematyką fitnessu. Obiecuję poprawę :) Zastanawiałam się nad podsumowaniem kwietnia, ale ostatecznie uznałam, że nie ma czego podsumowywać. Mogłabym Wam pisać tylko o tym, jak bardzo nie wyszło mi niejedzenie słodyczy (moja największa bolączka). Zamiast tego postaram się przygotować post, w którym napiszę, co w najbliższym czasie chciałabym zmienić, mam też nadzieję, że wreszcie uda mi się porobić zdjęcia mojej sylwetki i się nimi z Wami podzielić. Oprócz tego chciałabym napisać o kilku innych rzeczach, ale zobaczymy jeszcze, co mi w praniu z tego wyjdzie i jak to będzie z czasem na pisanie.

Wybaczcie, jeśli jeszcze w najbliższym czasie będę tutaj, jak i u Was mniej obecna, ale muszę uporządkować te uczelniane sprawy i zrobić, co mam do zrobienia. To dopiero kwiecień, aż się boje pomyśleć, co będzie w czasie sesji, ale przecież... Chcę wziąć sprawy w swoje ręce.