Słodki problem

Nim napiszę Wam o alternatywnych źródłach białka, nim podzielę się moimi wymiarami i zdjęciami sylwetki, muszę się wyżalić. Mam problem. Słodki problem. Jak łatwo możecie się domyślić, chodzi tutaj o słodycze wszelakiej maści. Ciasta i ciasteczka. Batoniki i czekolady. Cukierki. Wszystko, byle tylko było słodkie.

Źródło: google.com - grafika

Czasem zastanawiam się, czy to jednak nie podchodzi już pod małe uzależnienie. Momentami wydaje mi się, że mogłabym żyć na samej czekoladzie. Mam też takie dni, w których nie potrafię odkleić się od magicznej szuflady w moim domu, w której schowane są słodkości. Pewnie, mogłabym to wszystko wyrzucić, żeby nie kusiło, ale wciąż mieszkam z rodzicami i oni jednak lubią od czasu do czasu, do kawy, zjeść coś dobrego. Potrafię najeść się czymś słodkim, a później ledwo co tknąć obiad. Po słodycze sięgam z nudów. Na poprawę humoru po długim dniu. Sięgam, bo lubię. Bo słodkie jest przecież takie dobre!

Robię sobie od czasu do czasu 30-dniowe wyzwanie, podczas którego nie jem słodyczy. I jestem w stanie wytrzymać. Na początku jest ciut ciężko, pociąg do słodkiego jest, ale później to mija. Problem pojawia się wtedy, kiedy wyzwanie się kończy. Co robię? Oczywiście, w nagrodę, sięgam sobie czy to po kawałek ciasta, czy kilka kostek czekolady. I później nie potrafię od słodyczy się odkleić. Wsuwam je jak głupia, jakby chcąc nadrobić cały ten stracony czas bez słodkiego, jakby bez słodkiego nie dało się żyć. Tym oto sposobem wpadam w błędne koło.

I co z tego, że później ubolewam nad moim wzdętym brzuchem, który po wspomnianym wyzwaniu potrafi wyglądać tak cudownie, że nie jestem w stanie oderwać od niego wzroku. Co z tego, że obiecywałam sobie coś zupełnie innego i mam wyrzuty sumienia. Co z tego, że mogę ćwiczyć do upadłego, a efektów nie będzie, bo przez ten słodki problem moja dieta leży i kwiczy. Co z tego, skoro słodkie jest takie pyszne, takie wspaniałe, och i ach!

Nie wiem już, jak mam sobie z tym poradzić. Wydaje mi się, że jeśli tylko bym się zawzięła, potrafiłabym te słodycze ograniczyć. Ograniczyć, nie całkowicie z nich zrezygnować, bo na ten moment wydaje mi się to po prostu niemożliwe. Zastosować metodę małych kroczków, przykładowo, sięgać po coś słodkiego jedynie raz w tygodniu. Odnoszę wrażenie, że jeśli podzielę się tym z Wami, tutaj na blogu, łatwiej będzie mi podjąć jakieś konkretne kroki. W końcu nie mogę zawieść moich czytelników ;)

Waga nie jest dla mnie wystarczającą motywacją do rozstania się ze słodyczami. Nigdy nie miałam problemów z sylwetką, nigdy nie musiałam walczyć z nadprogramowymi kilogramami. Lubię moje ciało. Jedynie na brzuch narzekam, nieustannie marudzę, ale widać aż tak bardzo mi on nie przeszkadza, żebym na dobre zrezygnowała ze słodyczy. Jednakże nic dobrego z tego jedzenia słodyczy dla mnie nie wyniknie. Oprócz chwilowej przyjemności będę jedynie się wściekać, że brzuch wygląda jak napompowany balonik, a warstwa tłuszczyku na nim jest coraz większa. Ale mam pomysł. W prawej kolumnie bloga wstawię ramkę, w której na bieżąco będę uzupełniać ilość dni bez słodyczy w kwietniu. W końcu nie mogę pozwolić na to, byście non stop widzieli tam smętnie wyglądające ZERO. Biorąc pod uwagę, że raz w tygodniu chcę sobie pozwolić na słodki grzeszek, na pewno nie będzie to pełnych 30 dni. Dobrze by jednak było, aby dni tych było jak najwięcej.

Ale co w związku z Wielkanocą? Cholera, nie dalej, jak dzisiaj rano byłam w piekarni po kilka ciast (ani ja, ani moja mama piec nie potrafimy, więc kupne ciasto jest u nas na porządku dziennym), które tak smakowicie wyglądają. Zdążyłam już dziś wsunąć dwa kawałki serniczka. Posta jak ta lala, prawda? To jest aż śmieszne. ja naprawdę nie potrafię się pohamować. Ale koniec tej bezładnej paplaniny. Wielkanoc, nie Wielkanoc, nad słodkim problemem muszę zapanować. Limit słodkości na ten tydzień został oficjalnie wyczerpany.

Zaglądajcie do ramki w prawej kolumnie i kibicujcie z całych sił. A może macie jakieś sprawdzone patenty na to, jak poradzić sobie ze zbyt częstym jedzeniem słodyczy? Jakieś wypróbowane sposoby? Będę wdzięczna absolutnie za każdą radę, bo jak widać, moja silna wola jest póki co bardzo, ale to bardzo słaba.